„Przez ucho igielne” Wioletta Milewska

fot. Michalina Foremska

Autor: Wioletta Milewska
Tytuł: Przez ucho igielne
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 544
Premiera: 14.05.2021

Gdy zapoznałam się z opisem książki Wioletty Milewskiej, pomyślałam „wow, to może być coś fantastycznego”. Okładka również kusiła mnie swoją magiczną aurą i tak oto Przez ucho igielne trawiło w moje ręce. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że te prawie 550 stron okaże się drogą usłaną cierniami.

Zabrałam się za tę książkę pełna entuzjazmu, oczekując czegoś niesamowitego i bardzo szybko zostałam pozbawiona złudzeń. Czytanie sprawiało mi okropną trudność. Wręcz brnęłam przez kolejne rozdziały w oczekiwaniu, że w końcu coś się wydarzy, jednak długie i nudne opisy, dziwne wstawki na temat natury boga i dywagacje bohaterek odnośnie jego istoty sprawiały, że nie bardzo wiedziałam, o czym czytam. Czy o skrzywdzonych przez mężczyzn kobietach? Czy może trafiła mi się jakaś pseudoteologiczna rozprawa o sensowności wiary i jej pochodzeniu?

W dodatku długie rozdziały – cała książka ma zaledwie 21,a ostatni z nich zaledwie 140 stron (sic!) – potęgowały u mnie uczucie znużenia. I tylko chęć uporania się z tą powieścią, by mieć ją z głowy, napędzała mnie do jej skończenia. W innym wypadku dałabym sobie z nią spokój na długo przed dobrnięciem do pierwszej setki.
Połączenie, które zafundowała mi Wioletta Milewska, było dla mnie zbyt niestrawne. Bywa.

Bohaterki wykreowane przez autorkę są w mojej ocenie okropnie nijakie, jeśli mowa o ich charakterach. Nie byłam w stanie, właściwie nadal nie jestem, w stanie zrozumieć ich postępowania i toku rozumowania. Wzbudzały we mnie nieopisaną niechęć i litość. Jedyna rzecz, jaka nadawała im w tej historii kolorytu to dyskusje prowadzone o bogu, tylko że to trochę za mało…

Chciałabym napisać, że autorka ma porywające pióro, opisy zapierają dech, a fabuła pędzi na łeb na szyję, wciągając w wir wydarzeń. Niestety nic z tego, co wymieniłam, nie ma tutaj miejsca. Wioletta Milewska nie potrafiła mnie zaciekawić na tyle, bym czuła się zaintrygowana i z przyjemnością oddawała się lekturze. Historia przez nią wymyślona spokojnie wystarczyłaby na dwie osobne książki, które dopracowane i nieodbiegające na żadne tory poboczne miałyby ręce i nogi i być może wtedy potrafiłyby przysporzyć ogrom przyjemności z czasu z nimi spędzonego. Tymczasem ja po lekturze Przez ucho igielne czuję się wyczerpana.